Column 18-3-20

Doorgaan

Ik kijk over de gracht en zie een meerkoetje op een verwaterde kartonnen doos liggen. Relaxed. Zorgeloos. Bijkomen van lentekriebels denk ik. Onbegrijpelijk. Het diertje merkt helemaal niets van Corona.

Vandaag heb ik best wel een lamgeslagen gevoel over me. Moeiig. Heb ik teveel gelezen over de pandemie in kranten, op NOS, Twitter en YouTube? Ben ik bezorgd? Over wie? Mijn vader van 92 die nog gewoon zelf boodschappen doet? Zijn vrouw, sinds kort in een verpleeghuis. Hij mag nog maar 1 keer per dag op bezoek. Mijn reizende broers, mijn gezin, ik zelf als de oudste daar. Kwetsbaar zijn we. Ik moet gewoon weer werken, thuis, dat deed ik altijd al thuis op dinsdagen, maar het is net of ik er nog niet klaar voor ben. Herken je dat? Hoe kan dat leven nou gewoon doorgaan? Mijn dierbaren en ik zijn nog gezond, we houden ons aan de regels, we hebben Rutte en de experts begrepen:  1. De meesten van ons gaan het een keer krijgen. Maar we willen de curve vlakker maken. Wat we nu doen aan maatregelen, daar helpen we elkaar mee. 2. We gaan er vanuit dat we er goed doorheen komen. Dit is licht geforceerd: dat weet je nooit, maar zorgen maken helpt ook niet. Maatregelen om het niet te krijgen is toch iets anders dan maatregelen om het te beheersen. Die andere griepjaren hakten er ook in. Maar deze zal harder hakken. We hebben er een killer bij. Naast roken, kanker, verkeer en…het Lot. Alles loopt nog relatief goed met onze technologische snufjes met internet, thuisles, TV, telefoon, maar toch. Ik wil eigenlijk bij m’n gezin blijven, het nieuwe dagschema-zonder-school bijwonen, opletten of ze de 1,5 meter naar anderen bewaren als ze even naar buiten gaan, net zoals de afgelopen dagen. Terwijl ik thuis ook al een beetje benauwing voel met z’n vijfen in het schip. Niet meer optreden zal ook wel een rol spelen. Dat was in vakanties al zo, dan werd pappie wel es wat sjagrijnig.  Ik ga toch werken en vind mijn agenda en admi-dingetjes die ik moet doen ineens heel onbelangrijk, vergeleken bij wat er allemaal aan het front gebeurt. Waar hébben we het over?! Tussendoor onderzoek ik even de Spaanse griep. Een grotere slachting was dat dan de wereldoorlog zelf. Af en toe wordt een bevolking gedecimeerd.1918. Is dit het leven? Over-leven? Het virus wil ook overleven en de soort in stand houden. De natuur is mooi. En hard. En waar was ik met mijn bewustzijn bij de 100.000 -en malariadoden?! De vorige griepdoden?! Wat een bewustwording overvalt ons… Het is nu duidelijk: we moeten doen alsof we ‘het’ al hebben. Ik werk. Ik moet bellen met recreatieve drugsgebruikers die aanhoudende klachten hebben. Diagnose stellen, uitleg en hoop geven, een behandelplan maken. Normaalgesproken heel voldoenend. Ik doe dit veilig op afstand aan de telefoon. Daar waar collega’s wel groot besmettingsgevaar lopen. Wat mooi dat er zoveel gezondheidszorgwerkers buiten dienst hun diensten weer aanbieden. Er gebeurt ook wat bij mijn bellers: “door de Corona gebeurtenissen heb ik minder last van mijn klachten,” zeiden er twee los van elkaar. Nu is dit algemeen bekend over afleiding van neurologische waarnemingsklachten, maar nu toch wel extra opvallend. Ik vind het moeilijk om gewoon de draad op te pakken. Dat kan toch niet? Net doen alsof er niets aan de hand is? Tussendoor boek ik met theaters en impresario veel optredens om. Maart en april liggen er sowieso uit. Dat heb ik al geaccepteerd. Een paar dagen geleden was dat nog erg. Nu een feit. De inwerkingsduur van het medicijn dat acceptatie heet. De groepsapp van het octet Friends gloeit even. Zouden er straks weer normale tijden komen? Vast. Aan het eind van de dag wordt het windstil en ik pak een half uurtje tuinklusjes. Buiten zijn. Kijken of ik weer wakker word. Weer het nagestreefde nu ervaren. Een nulpuntnulletje op het dek. Kijken. Voetbal, muziek, het komt wel weer es. Ik zing nog niet. Om 20.00 uur klappen we buiten voor alle hulpverleners. Ik voel solidariteit en ontroering. Ja, laten we doorgaan. De echt vitale beroepen komen juist nu in zicht. Het meerkoetje heeft nu een dag later alweer sprietjes in de snavel. School komt digitaal de boot in. Ik sorteer vakantiefoto’s zomer 2019. Sammy ( 1 VWO) stelt enthousiasmerende vragen over biologie. Kan een bot bloeden? En bij geschiedenis: “hoe schrijf je cremeren?”. Pfff, wat hou ik van die jongen. Morgen breng ik een week eten naar m’n vader: We moeten doorgaan. Naakt in de orkaan https://www.youtube.com/watch?v=8WvQmMs3Q3s